Modele anatomiczne pełnią kluczową rolę w edukacji klinicznej, umożliwiając lekarzom, uczniom medycyny oraz osobom leczonym lepiej pojąć budowę i pracę ludzkiego organizmu. Są one wykorzystywane w wielu specjalizacjach, takich jak nauka o budowie ciała, nauka o chorobach i analiza medyczna schorzeń. Modele te mogą być zbudowane z rozmaitych substancji, takich jak polimer, silikon, materiał polimerowy lub inne polimery, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze przedstawienie rzeczywistej anatomii człowieka. Dzięki nim można poznać, jak postępują choroby, jakie mają skutki dla ciała oraz jakie zasady czynnościowe i patologiczne za nimi stoją. Modele anatomiczne są bardzo ważnym instrumentem w kształceniu i informowaniu leczonych. Pozwalają lekarzom lepiej tłumaczyć osobom leczonym sedno ich schorzeń, ułatwiając im w pojęciu diagnostyki oraz zalecanych metod leczenia. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak diabetes czy choroby tarczycy, modele anatomiczne umożliwiają zobrazować zakres zniszczenia organów oraz konsekwencje nieleczonych chorób. Ponadto, modele te wspierają uczniom w skuteczniejszym opanowywaniu informacji akademickich poprzez namacalne przyswojenie budowy ciała i patofizjologii układu biologicznego. Modele anatomiczne dotyczące cukrzycy Cukrzyca jest długotrwałą chorobą przemiany materii, która jest skutkiem z zaburzeń sekrecji hormonu insulinowego lub nieodpowiedniej reakcji ciała na ten czynnik regulujący. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej obrazują trzustkę, jako że jest ona kluczowym strukturą pełniącym funkcję utrzymywanie równowagi poziomu cukru we układzie krążenia. W modelach tych można zobaczyć budowę takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli zgrupowania komórek beta, produkujących hormon insulinowy. W przypadku cukrzycy typu 1 modele mogą wizualizować zniszczenie lub degradację komórek β, które są przyczyną braku substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą uwzględniać zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także zbyt dużą eksploatację trzustki, wywołujące jej postępującej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również następstwa choroby dla innych narządów, takich jak narząd krążenia, filtrujące narządy, narząd wzroku czy tętnice i żyły. Ilustrują, jak długotrwała podwyższony poziom cukru prowadzi do mikroangiopatii i zaburzeń w makrokrążeniu, które są powodem komplikacji zdrowotnych, takich jak zmiany w narządzie wzroku, nefropatia czy neuropatia cukrzycowa. Dostępne są również modele wizualizujące uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z najpoważniejszych konsekwencji tej choroby. Dzięki tym modelom specjaliści mogą lepiej wyjaśnić osobom leczonym, dlaczego odpowiednia utrzymanie poziomu cukru i codzienne nawyki mają decydujące znaczenie w profilaktyce negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w nauczaniu studentów, ale również w akcjach edukacyjnych skierowanych na podniesienie wiedzy na temat tej choroby. Dzięki nim można zademonstrować, jakie zmiany mają miejsce w ustroju w wyniku ciągłej zaburzeń poziomu cukru i jakie działania profilaktyczne mogą przyczynić się w zmniejszeniu ryzyka pojawienia się komplikacji. Modele anatomiczne tarczycy Tarczyca to organ endokrynny pełniący funkcję wytwarzanie hormonów kontrolujących metabolizm, takich jak tetrajodotyronina i hormon T3.
Zaburzenia pracy gruczołu tarczowego mogą prowadzić do wielu schorzeń, takich jak nadczynność tarczycy, zbyt mała aktywność tarczycy, choroba Hashimoto czy Graves-Basedow. Modele anatomiczne tarczycy przedstawiają budowę tego organu, w tym jego skrzydła tarczycy, cieśń, a także dopływ krwi i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również przedstawiać nieprawidłowości, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku przerostu tarczycy, ogniska patologiczne czy raki tarczycy. W przypadku hipotyreozy modele mogą prezentować zanik tkanki tarczycy i zmniejszoną aktywność jego struktur, podczas gdy w hipertyreozie mogą ukazywać rozrost tarczycy oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także pokazywać wpływ schorzeń układu odpornościowego, takich jak przewlekłe zapalenie tarczycy, w której mechanizmy obronne organizmu atakuje komórki tarczycy, prowadząc do ich stopniowego zaniku. Modele anatomiczne tarczycy są niezwykle użyteczne w rozpoznawaniu chorób i edukacji pacjentów, ponieważ pozwalają lepiej pojąć procesy prowadzące do różnych problemów endokrynologicznych oraz ich wpływ dla ustroju. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często wykorzystują takie modele do wyjaśniania osobom z zaburzeniami tarczycy, jak pracuje ten organ, jakie są objawy jej chorób oraz jakie strategie terapeutyczne mogą być zalecane.
